Hindi mo kailangang sabihin ang bawat salita sa iyong ulo upang maunawaan kung ano ang iyong binabasa. … Hindi mo kailangang bigkasin ang mga ito (nang malakas o sa iyong ulo) para makuha ang parehong pang-unawa. Gayunpaman, may mga sitwasyon na nagbabasa ka nang hindi nagsasabi ng mga salita sa iyong ulo. Halimbawa, isipin kapag nagmamaneho ka.
Nagbabasa ka ba nang malakas sa iyong isipan?
May kababalaghan ng "panloob na pananalita" na tumutukoy sa pakiramdam na "naririnig" mo ang iyong sarili sa pag-iisip; ito ang " silent voice" na nagsasalaysay ng iyong pang-araw-araw na aktibidad. Kapag naisip mo kung ano ang maaari mong sabihin sa isang tao at ang kanilang tugon, "naririnig" mo ang isang uri ng boses, ngunit alam mong hindi ito isang aktwal na tunog.
Dapat ka bang magbasa nang malakas o sa isip mo?
Dapat mong basahin ito nang malakas, ayon sa isang bagong pag-aaral mula sa University of Waterloo sa Ontario, Canada. Natuklasan ng pananaliksik, na inilathala sa journal Memory, na ang pagkilos ng pagbabasa at pagsasalita ng teksto nang malakas ay isang mas epektibong paraan upang matandaan ang impormasyon kaysa sa pagbabasa nito nang tahimik o naririnig lamang na binabasa ito nang malakas.
Normal bang magbasa sa isip mo?
Ang mga taong nag-iimagine ng mga boses ay maaaring hindi masyadong baliw. Habang binabalikan ang pag-uusap sa mga aklat, sasabihin ng mga mambabasa ang mga boses--gaya ng iniisip nila ang nagsasalita--sa kanilang mga ulo, natuklasan ng isang pag-aaral sa Journal of Cognitive Neuroscience.
Bakit naririnig ko ang sarili kong nagsasalita sa aking isipan?
Tinutukoy din bilang “ internal na dialogue,” “ang boses sa loob ng iyong ulo,” o isang “inner voice,” ang iyong panloob na monologo ay resulta ng ilang mekanismo ng utak na dahilan upang "marinig" mo ang iyong sarili na nagsasalita sa iyong isip nang hindi nagsasalita at bumubuo ng mga tunog.
